سیاره Gliese به اندازه ی نپتون است که در فاصله ی حدود ۳۳ سال نوری از ما در صورت فلکی لئو واقع شده است. منجمان معتقدند که این سیاره دارای حالات نامتعارفی از آب است که باعث می شوند سطح پوشیده از یخ اش در حال ذوب شدن باشد. فشار در این سیاره باعث می شود یخ جامد باقی بماند اما حداکثر دمای سطح برابر با ۵۷۰ فارنهایت (۳۰۰ درجه سانتیگراد) است که آب را بیش از حد گرم می کند و آن را به بخار تبدیل می کند.

کهکشان آندرومدا نزدیکترین همسایه ی کیهانی مان است که تقریبأ ۲٫۵ میلیون سال نوری با ما فاصله دارد. اگرچه این کهکشان به اندازه ی ۱۴۰٫۰۰۰ سال نوری وسعت دارد، اما به اندازه ای روشن نیست که بتوان آن را با چشم به راحتی در آسمان شب مشاهده کرد. اگر روشن تر بود، شش برابر بزرگتر از ماه کامل بود.

اگرچه تولد و مرگ ستارگان به طور همزمان رخ نمی دهد، این فرآیند نسبتأ مکرر صورت می گیرد. با مشاهده ی تشکیل ستاره و رویدادهای ابرنواختری در کهکشان راه شیری، منجمان برآورد کرده اند که روزانه ۲۷۵ میلیون ستاره در سراسر جهان متولد شده و می میرند. این تعداد برابر است با ۱۰۰ میلیارد تولد و مرگ در طول یک سال.

اختروش زمانی ایجاد می شود که گاز در پیرامون سیاه چاله حرکت کند و اصطحکاک باعث گرم شدن آن شود که نور را ساتع می کند. منجمان گروهی از ۷۳ اختروش را کشف کردند که بیش از ۶٫۵ برابر بزرگتر از میانگین گروهِ اختروش ها هستند. عرض این ساختار بیش از چهار میلیارد نوری است و در واقع نمی توان با نظریه ی نسبیت عام آن را توضیح داد. به طور نظری، این ساختار حتی نباید وجود داشته باشد.